Sinds 1996 bestaat er een registratiesysteem voor de Europese Unie. Via een enkele procedure bij het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie’ (EUIPO), kan men een merkregistratie verkrijgen die de gehele Europese Unie (28 lidstaten) dekt, het zogenaamde Uniemerk.

Daarenboven is er ook een Europese merkenwet die het Uniemerk regelt. Belangrijk is dat:

• het Uniemerk noodzakelijk de gehele Europese Unie dekt. Men kan dus niet, bv. als gevolg van een geschil, een of meerdere lidstaten uitsluiten.
  
  
• het Uniemerk coëxisteert met de nationale registratiesystemen in de verschillende lidstaten en het Benelux systeem. Het Uniemerk geniet geen voorrang en om te bepalen wie de oudste rechten heeft, dient men in principe te kijken wie als eerste het merk gedeponeerd heeft.
  
  
• oudere nationale registraties van een derde een Uniemerk dus kunnen blokkeren. Er is echter wel een vangnet voorzien in die zin dat de houder van een Uniemerk zijn aanvraag kan omzetten in nationale aanvragen, met behoud van de oorspronkelijke depotdatum, in alle lidstaten waar de andere partij geen geldige oudere rechten claimt.
  
  
• om te voldoen aan de gebruiksverplichting, het soms voldoende is om het merk slechts in één of enkele lidstaten van de EU te gebruiken. Uw merk zal dus ook beschermd zijn in die lidstaten waar u het merk zelfs niet gebruikt.
  
  
• wanneer men zich wil verzetten tegen een inbreuk in meerdere lidstaten, dit kan via één gemeenschapsrechtbank die grensoverschrijdende maatregelen kan treffen en een verbod kan uitspreken dat geldt voor de gehele EU.
  
  
• het Uniemerk ook kan aangevraagd worden via een internationale inschrijving volgens het systeem van Madrid en dat een internationale inschrijving ook kan gebaseerd worden op een Uniemerk.

Over het algemeen kan gesteld worden dat een Uniemerk veel voordelen biedt en u vaak in een sterke juridische positie en onderhandelingspositie brengt in geval van conflicten.